Το μυαλό μου συνεχώς είναι σε πόλεμο,
με σκέψεις και με έμπνευση κάθε μέρα μου περνάω.
Όσο αποφεύγω σφαίρες από της ζωής τον όλεθρο,
είπα πριν φύγω μια για πάντα να κάνω αυτό που αγαπάω.


Και φτάνουμε στο σήμερα,
20 ετών ρουφάω με τζούρες τα προβλήματα.
Προσπαθώ να με καταλάβουνε τα βλήματα,
μα πως να με καταλάβεις αν δεν σε έπνιξαν τα κύματα.


Δεν μετανιώνω για ατοπήματα,
λάθη μας κάνουν ότι είμαστε εν τέλη.
Αν δεν μηδένιζα προσχήματα,
δεν θα ήμουν αυτός που γράφει στίχους όταν ήλιος ανατέλλει


Και έχω βιώσει μοναξιά,
έχω βιώσει τι σημαίνει να μην έχεις να τα πεις.
Βρήκα απ΄το χάος μου όμως λίγη σιγουριά,
και αν δεν βλέπεις την υπέρβαση είσαι ρηχός για να τη δεις.


Και έχω ανάγκη να εκφραστώ,
έχω ανάγκη να μελοποιήσω συναισθήματα,
για τα λόγια σου σε ευχαριστώ,
οι στίχοι που γράφω για πάρτη σου θα γίνουνε συνθήματα.


Και πριν με κρίνεις λίγο σκέψου,
θέλει κότσια να εκθέσεις την ψυχή σου.
Και πριν με κρίνεις λογικέψου,
πέρασα πολλά και τα συζητάω μαζί σου. (1ο κουπλέ)


Κανένας δεν ξεφεύγει απ'την Αδράστεια,
για μένα Αδράστεια είναι η έμπνευση και το συναίσθημα.
Φοβόμουν να εκφραστώ τόσα χρόνια μες την αδράνεια.
Φέρνω τη Νέμεσις για όσα ποτέ δεν μου είχαν έτοιμα.


Γιατί έχω ζήσει δύσκολα,
οι γύρω μου το ξέρουνε καλά.
Το τετράδιο μου πέρασε πολλά,
έχει μαζέψει πόνο, έρωτα και μίσος.
Πριν εκραγεί σαν supernova ξαφνικά,
κάνω αυτό που χρωστάω στον εαυτό μου,
είπα βγαίνω να μιλήσω, είπα βγαίνω να μιλήσω. (Ρεφρέν)


Αδράστεια για μένα ήσουν και εσύ,
γιατί με σκότωνες και έμενα σαν τον εξαρτημένο εκεί.
Και σε είχα ανάγκη στην πιο δύσκολη στιγμή,
γύρω μου όλα έπεφταν μα στήριγμα δεν ήσουνα εσύ.


Και όλα τα ερωτικά για μια κοπέλα,
έσπειρε μέσα μου τη ζήλια βίωσα την αηδία της.
Έχω μόνο αγάπη εγώ κακία δεν κρατώ,
αν μια μέρα φύγει θα αυτοκτονήσω στην κηδεία της.


Και από ότι φαίνεται η μουσική πια δεν ενώνει,
γεμίσαμε κλειστόμυαλους και η κόντρα δυναμώνει.
Και θα προσπαθούσα με αυτό το κομμάτι να μας ένωνα,
μα όπου να ναι το κομμάτι τελειώνει.


Βλέπεις μια λάθος εικόνα,
πάλη για επιβίωση ως τον άλλο χειμώνα,
ξύπνα είμαστε όλοι μέσα στον αγώνα,
αγάπα με σαν άνθρωπο ποτέ σου σαν περσόνα.


Μα ο εχθρός είναι κοινός,
και άμα δεν το βλέπεις μας χωρίζουν συνεχώς.
Γράφω μέσα απ'της Αδράστειας το άββατο,
δεν ονειρεύτηκα ποτέ να τυρανιέμαι, για ένα μεροκάματο.


Άνοιξε τα μάτια σου δεν είσαι ότι βλέπεις είσαι οντότητα,
τι έχουμε να χωρίσουμε είμαστε όλοι μειονότητα,
τα κόμματα και οι σταυροί σας φέρνουν μόνο εχθρότητα.
Εγώ βγάζω φωνή για την ενότητα. (2ο κουπλέ)

Κανένας δεν ξεφεύγει απ'την Αδράστεια,
για μένα Αδράστεια είναι η έμπνευση και το συναίσθημα.
Φοβόμουν να εκφραστώ τόσα χρόνια μες την αδράνεια.
Φέρνω τη Νέμεσις για όσα ποτέ δεν μου είχαν έτοιμα.

Γιατί έχω ζήσει δύσκολα,
οι γύρω μου το ξέρουνε καλά.
Το τετράδιο μου πέρασε πολλά,
έχει μαζέψει πόνο, έρωτα και μίσος.
Πριν εκραγεί σαν supernova ξαφνικά,
κάνω αυτό που χρωστάω στον εαυτό μου,
είπα βγαίνω να μιλήσω, είπα βγαίνω να μιλήσω. (Ρεφρέν)