Ετών 17 βγήκες στο δρόμο,
πριν ενηλικιωθείς έμαθες να κοιτάς πάνω από τον ώμο.
Και στη φούσκα που ονομάζουν ευτυχία,
παρακάλαγες να μπεις, σε είχε αρπάξει απ'τα μυαλά η δυστυχία.


Πρώτα χωρίσανε οι γονείς σου,
και εσύ χάρηκες που έφυγε απ'το σπίτι ο βιαστής σου.
Η μάνα σου τα παράτησε όλα και έπεσε στην παραμύθα,
είχες λουστεί με βενζίνη και έψαχνες μόνο μια σπίθα.


Και το ψυγείο άδειαζε και τα λεφτά τελείωσαν,
και οι ελπίδες για να φτιάξει η ζωή σου λιώσαν.
Μα ο πατέρας σου δεν έδινε διατροφή,
γιατί έτρεξε μια νύχτα με διακόσια στην στροφή.


Και ένιωθες σαν ζώο που δεν έχει τροφή,
δεν πήγαινες σχολείο για να προσέχεις αυτή.
Και πείναγες και έκλαιγες ποτέ σου δεν μιλούσες,
προσευχόσουν στο Θεό, μα αν υπήρχε όλα αυτά δεν θα τα περνούσες.


Και έτσι βγήκες για το μεροκάματο,
ποτέ δεν θα ξεχάσεις στη δουλειά το πρώτο Σάββατο.
Μέχρι τις πέντε το πρωί εξυπηρετούσες,
για ένα εικοσάρικο απ'την υπέρταση παραμιλούσες.


Η μάνα σου είπε "ο μισθός σου είναι δικός μου" ,
και ότι θέλω θα τον κάνω, λογαριασμός μου.
Σε κοιτούσαν και γελούσαν είδες την αηδία του κόσμου.
Τους κοιτούσες και τους έλεγες τη συμπόνια σου δώσμου. (1ο κουπλε)

Πότε δεν θα καταλάβουν εκείνοι,
και όταν άπλωνες το χέρι σου με δύναμη στο χτύπαγαν.
Μέσα στον πόλεμο σου ζητούσες ειρήνη,
και ότι με μόχθο κέρδιζες με θράσος σου το ζήταγαν.


Και έτσι κατέληξε μόνη της να μείνει,
οι άλλοι δεν καταλάβαν πως γι'αυτήν έχουν ευθύνη.
Γιατί αυτό συμβαίνει εκεί έξω,
Ελλάδα σημαίνει δίνη, δεν θα σε ξεχάσω Ειρήνη. (Ρεφρέν)


Και μια μέρα γνώρισες ένα παιδί,
φάνηκε ξηγημένος και με καθαρή ψυχή.
Και ανοίχτηκες και μίλησες για ότι σε βασανίζει,
μα δεν έκρινες καλά και κάπου εδώ το βάσανο αρχίζει.


Και σε είχε πάει βόλτα με το αμάξι,
για να τον αγκαλιάσεις η καρδιά σου είχε αναστενάξει.
Μα αυτός πάντοτε κοιτούσε το δικό του,
άργησες αλλά κατάλαβες το σκοπό του.


Και τώρα το να δώσεις τέλος μοιάζει λύτρωση,
μοιάζει η λύση σε μια άλυτη εξίσωση.
Μα η δύναμη σου από μέσα σου φωνάζει,
πριν πάρεις την ήττα παραμάσχαλα τη σκέψη αυτή τινάζει.


Και γυρίζεις σπίτι σου μετά τις τρεις,
μέσα εκεί δεν ακούγεται να ανασαίνει κανείς.
Και γυρνάς μέσα στην πόλη τη μάνα σου για να ψάξεις,
σου φέρεται σαν σκουπίδι μα δεν θέλεις να τη χάσεις.


Και τα ρούχα που φοράς έχουν ξεφτίσει,
και έψαχνες κάποιον να τα πεις και έτσι το κάπνισμα είχες αρχίσει.
Μες τον καπνό που φύσαγες είδες μορφές,
καμία φορά η μοναξιά φέρνει και σκέψεις τρελές.


Και η ζωή σου έφτασε τραγούδι να γίνει,
δεν το νιώθουν όλοι, εκείνοι που το τραγουδάνε με λυγμούς μόνο εκείνοι.
Και όσο ζεις σε μια λούπα με ότι σου έχει μείνει,
περνάει ο καιρός και τώρα η μορφή σου σβήνει. (2ο κουπλε)

Πότε δεν θα καταλάβουν εκείνοι,
και όταν άπλωνες το χέρι σου με δύναμη στο χτύπαγαν.
Μέσα στον πόλεμο τους ζητούσες ειρήνη,
και ότι με μόχθο κέρδιζες με θράσος σου το ζήταγαν.

Και έτσι κατέληξε μόνη της να μείνει,
οι άλλοι δεν καταλάβαν πως γι' αυτήν έχουν ευθύνη.
Γιατί αυτό συμβαίνει εκεί έξω,
Ελλάδα σημαίνει δίνη, δεν θα σε ξεχάσω Ειρήνη. (Ρεφρέν)