Στο τετράδιο μου η μοναξιά φέρνει συγκίνηση,
Ποτέ δεν με άφησαν να εκφέρω αντίρρηση.
Κρυφά από τους γονείς μου και τους γύρω μου,
ξημερώματα στο δωμάτιο μου έγραφα του δρόμου ποίηση.

Κάθε μέρα νέα ανησυχία,
Κάθε μέρα κι’άλλο ένα πρόβλημα,
Τα τετράδια παντού τα έπαιρνα μαζί μου,
αν έβλεπαν τι έγραφα θα με ρωτάγαν ποιο το νόημα.

Μα το όνειρο είναι όνειρο θυμήσου,
όνειρο δεν είναι ότι σε έπεισαν ότι είναι οι γονείς σου.
Το όνειρο δεν πεθαίνει μαζί σου,
όσο ζεις και προλαβαίνεις μην κοιμάσαι, οραματίσου.

Και εκεί που νόμιζα ότι θα ηρεμήσω,
και το τετράδιο για μια φορά θα αφήσω,
σαν δαίμονας με τραβάει πίσω,
γράφω πάλι και ότι έχω μέσα απ’το τετράδιο θα ζήσω.

Άλλοι εμπνέονται και φτιάχνουν πίνακες αριστουργήματα,
εγώ γράφω από ανάγκη για όλα μου τα προβλήματα,
τετράδιο μέσα στο θάλαμο νοσοκομείου,
τετράστιχο για κάθε ασθενή του ιατρείου.

Και το μυαλό μου σκέφτεται μουσικά,
σφυρίζοντας διαλέγω τη μελωδία μου μετά.
Ήχοι από αυτοκίνητα και κόρνες,
ζωντανή μετάδοση από γιγάντιες οθόνες. (1ο κουπλέ)

Και γράφω πάλι,
Τσιγάρο, τετράδιο, μπουκάλι.
Και γράφω στίχους,
με μουσική από της καρδιάς μου τους ήχους.
Και νιώθω πόνο,
πάλι καλά γράφω και επιβιώνω,
να με θυμάσαι,
μου λεγες μη σκαρώνεις στίχους όπου και να σαι. (Ρεφρέν)

Στο τετράδιο μου η ανασκόπηση του σήμερα,
σαν ημερολόγιο το κρατάω κάθε βράδυ.
Στο τετράδιο μου εξαγριώνω ζώα ήμερα,
μέρες χαρούμενες για να γράψω βυθίζομαι στο σκοτάδι.

Και οι εικόνες μιας πόλης που είναι έρημη,
από συναισθήματα και από αναστολές.
Άξιοι αποκαλούνται οι άνθρωποι,
μόνο αν φορέσουν τις στολές.

Αισθάνομαι ασθενής που χρειάζεται ορός,
όπου και να πάω το κοντάρι κρατάω συνεχώς.
Και μες τις φλέβες μου κυλάει η ουσία,
έκφραση και ανταμοιβή,
έμπνευση και πεμπτουσία.

Με πέτυχες στο δρόμο με ρωτάς αν γράφω ακόμα,
είναι σαν να ρωτάς αν το μπουκάλι έχει πώμα.
Όσο υπάρχει το μυαλό μου πριν γίνει λάσπη και χώμα,
θα σου αφιερώνω κομμάτια που έγραψα όταν ήμουν λιώμα. (2ο κουπλέ)

Και γράφω πάλι,
Τσιγάρο, τετράδιο, μπουκάλι.
Και γράφω στίχους,
με μουσική από της καρδιάς μου τους ήχους.
Και νιώθω πόνο,
πάλι καλά γράφω και επιβιώνω,
να με θυμάσαι,
μου λεγες μη σκαρώνεις στίχους όπου και να σαι. (Ρεφρέν)